முதல் வார்த்தை எழுத
முட்டி மோதுகின்றேன்.
எதை எழுத?
எண்ண(ற்ற) அலைகள்
சொற்சுவர் கரை உடைத்து
வழிந்து வெளிவருகின்றன;
வடிவம் தொலைத்துவிட்டு.
திறந்து திறந்து
மூடி மூடி
தடம் பதித்து சிரிக்கிறது
எழுதுகோலின் மூடி.
சின்னஞ்சிறு வயதில்
நல்லறம் கற்றுத்தந்து
வளர்ந்தபின் மறக்கச்சொல்கிறது
சாமர்த்திய சமூகம்.
மனசும் அறிவும் வேறாம்.
மனசாட்சி மறுக்கும் செயலை
அறிவு ஏற்கவேண்டும்.
முன்னேறிப்போக
மற்றவன் முதுகில் ஏறினால்
அறிவாளி.
ஏறிவிட்டு ஏற்றிவிட்டால்
ஏமாளி.
எட்டி உதைத்தால்
அவன்தான் மேதாவி.
எல்லாரும் சமம்
என்றுதான் சொன்னார்கள்.
பழகும்போது பார்வைகள்
பகட்டை மட்டுமே எடை போடுகின்றன.
பள்ளிப்படிப்பு
அறிவளிக்கும் என்றார்கள்.
படித்து முடித்தபின்
எல்லாம் பழையதாகிவிட்டது.
வேலைவரம் பெற
பள்ளிப்படிப்பு பன்னிரண்டாண்டு.
பெற்றவர் மனங்குளிரும்
கல்லூரி மூன்றாண்டு.
மேலதிக வரம்பெற
மற்றுமொரு ஈராண்டு.
பதினேழு ஆண்டுகள் தவமிருந்து
பனிசேர்ந்தால்,
பயிற்சிக்காலம்
ஓராண்டு.
படிப்பிற்கு பணியென்றால்
பொறியாளனுக்கு ஏன் பிபிஓ?
பயின்று பணியாற்றிவிட்டால்
படிக்க ஏன் பதினேழு ஆண்டுகள்?
பணம் சம்பாதித்தால்
மகிழ்ச்சியாக வாழலாம்.
நான் சரியாகத்தான் எழுதுகிறேனா?
சிரித்தபடி என்னை கடந்துசெல்லும்
பிச்சைக்காரர்.
புன்னகை
தோழமையின் முகவிலாசம்.
தோழமை
பிரதிபலன் இல்லா
அன்பின் அடையாளம்.
நிச்சயமாகவா?
தோளில் கைபோட்ட தோழன்
தட்டிக்கொடுப்பதாய் நினைத்தால்
தோளில் ஊன்றி மேலேறி
கீழிழுத்துக் கால் மிதித்து
மேலேறிச் செல்கிறான்.
விட்டுக்கொடுப்பவர்
கெட்டுப்போனதில்லை.
ஆம்.கெடுவதற்கு ஒன்றுமே இல்லை.
பணம் வாழ்வின் சக்கரமாய்.
அதுவோ,
வாழ்வை நகர்த்தும் தேரோட்டியாய்.
சுயநலம் தவறானது.
பாம்பு தின்னும் ஊரில்
நடுக்கறி எனக்கு.
எது சரி?
தொடர்ந்து மோதுவோம்!
